Een week vol afwisseling

Het laatste bericht eindigde met mijn aankomst terug in Ruse.
Wel eens op de trein begon het weer al enorm zonnig te worden.

Wanneer ik aangekomen was in Ruse bleken de boys nog niet gegeten hebben.
En zo belandden we dus met z'n drietjes voor het eerst in de alombekende "Happy" keten.

Op het terras.

In het zonnetje.

Jiehaaa... dat was weer iets anders dan de regen van de voorbije dagen/weken.

Naast de normale menukaart kregen we ook een kaart met desserts met als hoofdingrediënt aardbeien!

Mmmmm... de eerste aardbeien van dit jaar.
Het was superlekker, we lieten ons alledrie verleiden tot een dessert.

De rest van de dag sloot ik mij op in mijn kamer om te werken.
Aangezien het weekend was, had ik de kamer voor mij alleen. Dat maakt het voor mij wel stukken makkelijker om te werken. (jaja, de nadelen van een kamer moeten delen...)

Bepaalde mensen weten al hoe het er hier soms op de kamer aan toe gaat en zullen mijn frustraties dus wel snappen.

Op paasmaandag moest ik uiteraard ook niet werken en wilde ik mijn eindwerk zo ver mogelijk afkrijgen. Nog een dagje opsluiten dus. Ik wil immers ten volle kunnen genieten en vakantie nemen als mijn vriendje hier is.

Tot ik naar buiten keek en het weerbericht checkte: beste dag van de week

Nog even later uitnodiging van de jongens: er staat een kermis, ga je mee eens gaan kijken?

Zonder twijfelen ja gezegd en zo genoot ik dus toch van de mooie dag.

Enkele sfeerbeelden:
De meeste attracties waren eigenlijk nogal redelijk oud en soms zagen ze er echt allesbehalve veilig uit. Maarja, we zijn nog steeds in Bulgarije e... Daar steekt het allemaal zo nauw niet.
Zowat de helft van de kermis was ook voor kleine kindjes, gigantisch veel springkastelen en andere kinderattracties.

Een piratenboot en veel volk

Het "reuze"rad was enorm klein maar verbazend snel (en oud)

Leuke anekdote bij onderstaande foto.
Alex en ik wilden een calippo maar dat stond niet op de prentjes. We wezen naar een ander waterijsje, maar ook dat bleek hij niet te hebben. Hij merkte dat we geen Bulgaren waren en vroeg vanwaar we wel waren. België? ooooh, hallo, alles goed? gezelligheid!!
En daar stopte waarschijnlijk zijn kennis van het Nederlands.
Toen nam hij twee andere ijsjes met de woorden: neem deze, deze zijn funny!

En zo komt het dus dat Alex en ik voor slechts een halve euro een ijsje met een clownshoed en fluitje aan het eten waren.

Terwijl Brent het iets volwassener hield met een gewoon ijsje met twee chocoladebollen (btw: ook maar voor een halve euro, zeg nu zelf, voor dat geld moet je het niet laten he)

Alex bewees zelfs dat het clownshoedje écht fancy en stijlvol was...

Hieronder een bende hangjongeren van de typische Bulgaarse soort. Roken, drinken, afgetraind en 9 kansen op 10 een tattoo (ja, je bent hier echt eerder een buitenbeentje als je geen hebt)
De bedoeling was dat ze zo lang mogelijk aan die stok moesten blijven hangen.

Na de kermis terug back to reality: stage

Als afwisseling mocht ik op donderdag naar de universiteit om een les bij te wonen van een docente uit België. Alles wat zij in het Engels vertelde werd meteen terug vertaald naar het Bulgaars. Nuja, de attitude van de studenten was niet bepaald respectvol. Ik had zo het gevoel dat ik de enige was die aan het opletten was. Soms diende ik als scherm om te verbergen dat diegene achter mij met zijn gsm bezig was. Op een bepaald moment draaide ik me om omdat ik dacht dat hij iets gevraagd had, hij bleek gewoon aan het bellen te zijn.

Nuja, ik vond het wel eens een leuke afwisseling.

De universiteit, faculteit kine en ergo

Na de les bleef ik nog even babbelen met de docente uit België en de docent van Bulgarije. Blijkbaar hadden ze de ochtend erop een afspraak in een dagcentrum. Het klonk heel interessant en ik vroeg of ik misschien ook mee mocht. Dat was geen enkel probleem.

Dus op vrijdag zijn we met z'n allen therapie gaan meevolgen.Bij het binnenkomen trok ik mijn ogen open. Een gigantisch grote open ruimte met heel wat degelijk en mooi materiaal aanwezig. Wauw! Ik geloofde mijn oren bijna niet toen ze vertelde dat er maar 1 kindje komt per uur (of soms half uur) en dat dit ene kind de volle aandacht krijgt gedurende die tijd. De ideale situatie dus. Geen afleiding van andere kinderen, effectief nuttig bezig zijn, werken naar zelfstandigheid...

Er werd heel wat gebabbeld ook. Zo bleek dat de ouders zelfs niet moeten betalen om hun kind therapie te laten krijgen. Ik trok m'n stoute schoenen aan en durfde te vragen waar ze dan het geld vandaan haalden om al dat materiaal aan te kopen. Toen kwam de aap uit de mouw: een internationaal project financiert hen. Dat verklaarde veel. Ze zijn jong, ze zijn gemotiveerd, ze denken zoals wij en ze hebben goede middelen. 

Hun logo werkt ook deeltijds in een speciale school. Eigenlijk volgde er toen weer zo'n schrijnend verhaal. Nu, ik ga daar niet veel over zeggen, enkel dat het echt jammer is dat zo'n gemotiveerde mensen ook botsen op muren omdat de overheid dingen beslist zonder verder te denken. De logo had gehoopt om antwoorden te krijgen op vragen en om tips te krijgen over hoe wij dingen aanpakken in België maar de oorzaken zijn van die aard dat ze er als enkelingen niets aan kunnen veranderen.

Na een paar uur begon ze te vragen naar het dagcentrum waar ik werkte. Tja, toen viel hun mond open van verbazing. "Sad story"

Later kregen we telefoon dat we terug verwacht werden aan de universiteit. Ik gidste de docente terug mee, zo konden we prive nog wat babbelen over de ervaringen en indrukken. Toen bleek dat we eigenlijk naar een ander restaurant in de buurt moesten. Ik begon al afscheid te nemen omdat ik veronderstelde dat ik daar niet bij hoorde maar ik werd meteen ook mee uitgenodigd. Ik voelde me wel eventjes vereerd.

Op die twee dagen heb ik enorm veel bijgeleerd. Over hoe dingen in België in elkaar zitten, daar wist ik ook nog niet alles van. Maar ook terug nog meer verhalen over hoe dingen hier in elkaar zitten. Het waren heel wat indrukken die ik kort op elkaar te verwerken kreeg.

Om het einde van de week af te sluiten wilden we met de Belgen (ja, we zijn de enige hier momenteel) wel eens Chinees eten. Even later liet Brent weten dat hij met zijn werk naar een Chinees restaurant was. Ik vertrouwde op Alex en die zei dat hij wist waar het was dankzij google maps. Maar na een uur wandelen hadden het nog steeds niet gevonden. Toen we de weg gevraagd hadden dachten we "yes, we zijn er!"

Maar het bleek een ander restaurant te zijn. Uiteindelijk zijn we toch binnengaan.

Er waren heel wat gerechten met 50% korting. Terug goedkoop culinair gegeten dus.
We hebben zelfs een fles wijn gedeeld.

Raar wistjedatje: je krijgt er een glas bij met ijsblokjes. Sinds wanneer worden ijsblokken in wijn gedaan?

Maar goed, het was wel lekker.

Het weer gaat hier momenteel in uitersten, van heel mooi, naar regen en terug heel warm.

Zaterdag was terug zo'n mooie dag.

Hupla, terug naar het centrum in het zonnetje.

Dat we aangestaard worden omdat we een short dragen, een t-shirt met korte mouwen en geen jas of trui, dat negeren we gewoon.

We probeerden nog een nieuw restaurantje uit. Ik vroeg naar een menu en ziehier wat we kregen:

Een gigantisch groot houten bord

Op zaterdagavond werd ik dan verwacht op het verjaardagsfeestje van Daisy.

Tja, feesten volgens de Bulgaren is met gigantisch veel rakia.

Na 2u30min aperitieven/voorgerecht volgde een lekker hoofdgerecht en dan nog eens een veel te groot stuk taart. Het was een enorm gezellig feestje maar op bepaalde momenten voelde ik me toch het specialleke als niet-Bulgaarse.

Haar vent was zodanig aangeschoten dat hij om de zoveel tijd naast mij kwam zitten om te zeggen dat zijn "English broken/poor" was. Het leidde tot hilarische momenten. Hij wilde vanalles en nog wat zeggen in het Engels die eigenlijk totaal geen steek hield maar wist niet alle woorden. Wanneer hij dan naar zijn maten riep voor een vertaling was ik dikwijls degene die hem de vertaling gaf. Uiteraard grappig voor de rest... Of nog zo'n situatie die iedereen behalve haar vent hilarisch vond: iemand van de vrienden zegt iets in het Bulgaars en ik begrijp die persoon meteen terwijl haar man altijd 5 minuten moest sukkelen voor 1 zin. Of hij wil zo vriendelijk zijn om te vertalen maar ik ben hem al voor.

Nuja, het was gezellig maar ik was toch blij als ik naar mijn kamer kon, weg van de sigarettenrook en rustig slapen.

Zo zijn we aanbeland bij vandaag, zondag.

Wel, vandaag eigenlijk ook terug een rustig dagje met prachtig weer.

Morgen start een nieuwe werkweek. Gelukkig maar een korte voor mij want woensdag komt mijn vriendje!

Wihoew! :-D Na de middag neem ik de openbare bus naar Boekarest om van daaruit zelf de weg te zoeken via de metro naar de luchthaven en als alles goed gaat zou ik hem iets na 19u moeten kunnen vastpakken.

Nog 3 keer slapen... nog 3 keer een kruisje zetten op mn aftelkalender en dan is het zover!

Uiteraard ga ik dan genieten van onze vakantie samen. Het is dus heel goed mogelijk dat jullie dit keer langer dan een week zullen moeten wachten op nieuws van mij.

Tot later!