Het is weer zondag.
Tijd dus om weer even van me te laten horen.
Deze week was nogal een bewogen week. Ik zat er echt efkes compleet door. Donderdagavond vertrok mijn kamergenoot al naar huis en dat in combinatie met vrijdagavond en dit weekend wat tijd voor mezelf nemen maakten dat ik me toch al een pak beter voel.
Ondertussen tel ik ook enorm af naar de komst van mijn vriendje.
Nog 17 dagen en dan is hij er :-D
Dan kan ik eindelijk, na 96 dagen, nog eens genieten van een welverdiende knuffel.
Morgen ben ik kop 80 dagen weg van huis.
Ik heb al heel wat leuke momenten gehad, maar ook al heel wat mindere.
Het zou wel leuk zijn moest ik eventjes op pauze kunnen duwen, efkes naar huis gaan om de batterijen weer op te laden en dan terug verder doen. Maarja, het leven heeft nu eenmaal geen pauze-knopje ;-)
Deze week waren zowat alle kinderen terug. Dat was dus wel een pluspunt.
Dinsdagmiddag mocht ik mee met de oudste groep. Ze gingen repeteren voor het concert van komende woensdag. Aangezien ons centrum daar net iets te klein voor is trokken we naar de turnzaal van een nabijgelegen schooltje.
Ik werd er bijna emotioneel van. Echt prachtig. Ik heb meteen m'n ticket gekocht om ook te gaan kijken. Het gaat over een boom die in bloei komt te staan, dan komt ook de zon eraan te pas. Superorigineel, precies van die gordijnstoffen die in de riem zitten van 1 centrale persoon en dan de gasten die elk een zonnestraaltje vasthebben. Dan komt er op de muziek van Pirates of the Caraibbean een gevecht tussen het kwade en goede (zwart en wit) en de appelbooom die omver gekapt wordt maar die dan later in een soort verzoening wel terug bloeit. Nuja, twas echt prachtig!
Maar toen we terugkwamen, troffen we 1 grote chaos aan...
Er was amper iets opgeruimd van het middagdutje en bepaalde kinderen lagen zelfs nog te slapen.
Een van de kinderen had zelfs een lapje stof in haar mond en niemand had het gemerkt.
Toen is mijn collega wel efkes ontploft.
Waarop iedereen ontplofte...
Soms ben ik blij dat ik niet alles begrijp. Iedereen riep precies op iedereen.
Ik trok me gewoon terug in de ruimte ernaast en probeerde nog wat nuttigs te doen met een van de gastjes.
Alé, efkes toch, de groep splitste zich, de ene gingen verder met babbelen alsof er niets gebeurd was en de anderen die kwamen de ruimte binnen waar ik zat om op een halve meter van mij verder hun frustraties te uiten.
Lekker goed voor het concentratievermogen...
Nuja. Er kan overal wel eens een bommeke ontploffen zeker?
Dinsdag was ook de enige dag dat het mooi weer was. Dus liet ik me verleiden om 's avonds toch efjes aan de Donau iets te gaan drinken met de andere Erasmussers en wat Bulgaren. Best gezellig, tot ik terug een stresscrise kreeg en bang was niet rond te geraken met mijn werk. Toen kon ik er niet meer van genieten en keerde terug om terug ff te crashen en jaloers te zijn op hun lui-lekker leventje en België te missen.
De dag erna regende het enorm waardoor ze niet naar het schooltje konden om te oefenen.
Dus besloten ze dat alle overige gasten in 1 en dezelfde ruimte moesten zitten zodat zij de centrale ruimte hadden om te oefenen.
Ik zag daar al problemen van komen en nam er snel een paar mee in de snoezelruimte.
Zo konden crisen voorkomen worden en had ik ook het gevoel nuttig bezig te zijn.
Nog eens een dag later was er geen elektriciteit.
En aangezien niet alle kamers ramen hebben zaten we ook hier terug met veel teveel in dezelfde ruimte. Maar goed, we maakten er het beste van en het viel uiteindelijk wel mee.
Dan op vrijdag ten slotte moest ik me gaan voorstellen op de universiteit. Niet veel speciaals maar 's middags smolt ik dan helemaal. Ik kwam nog net op tijd toe voor het middageten en kon dus nog steeds "mijn" gastje helpen bij het middagmaal. Zijn gezicht als hij me zag toekomen was goud waard. Later op de middag gaf hij me zelfs een knuffel. Superschattig wetende dat hij eigenlijk nogal spastisch is aan de linkerkant waardoor de knuffel bemoeilijkt werd maar niet onmogelijk was. En op zo'n momenten besef ik dat het afzien het wel waard is en dat ik er toch wel goeie dingen doe. Zelfs een natte zoen kon niet ontbreken.
Nuja, het was vrijdagmiddag dus de weekendsfeer begon wat te komen. Iedereen was wel zo ongeveer bezig met een gastje maar er werd heel wat gebabbeld ook. Ze vertelden me dat eigenlijk veel meer kinderen naar school moesten dan er in werkelijkheid gaan. Daisy begon de namen op te sommen van alle kinderen die op papier eigenlijk 's ochtends naar school moeten. In praktijk gaan er maximum 2, soms 3 van naar school. Wat ik totaal niet snapte. Want als alle kinderen effectief naar school zouden gaan, wat zouden zij dan de hele voormiddag doen? Wie zou daar dan zijn? Er schoot nog amper iemand over. Maar ik kon geen antwoord krijgen op die vraag. (die taalproblemen é)
Oorzaak zijn blijkbaar de ouders die het niet zien zitten hun kind naar school en het dagcentrum te brengen en ze dus maar gewoon rechtstreeks in het dagcentrum "dumpen". Voor de school is dit natuurlijk wel interessant want ze krijgen geld voor al die kinderen die er eigenlijk niet zijn. Voor het personeel van het dagcentrum is dat natuurlijk minder interessant.
Zo werd er verder over geld gesproken. Ik vroeg hen naar een sociale zekerheidssysteem zoals in België. Wat gebeurt er als je een accident krijgt of langdurig ziek bent? Tjah, eigen probleem hier. Ook een appartement of huis kopen of een lening aanvragen is hier niet zo simpel. Je halve loon gaat er maandelijks naartoe om het te betalen en als je een contract moet ondertekenen bij de bank dan moet dat meteen gebeuren. Je weet dus zelfs niet wat je tekent. Ze krijgen geen tijd om het eens te lezen en krijgen dan nadien het deksel op de neus via de kleine letterkes. Ze noemen hun land voortdurend corrupt.
Ik ken zelf bijlange nog niet alles van zo'n dingen in België,maar ik weet wel dat we zeker niet mogen klagen.
Nuja, ik zeg dikwijls wel eens dat ze hier goed kunnen zagen over hoe slecht het wel niet is om in Bulgarije te leven, maar nu ben ik zelf ook bezig met de ganse update vol te zagen, dus terug verder naar mijn week...
Zo werd het dus vrijdagavond en genoot ik van een lang skype-gesprek met mijn vriendje.
Op zaterdag nam ik dan de tijd om eens goed te sporten en lang te douchen.
Het feesten met de mensen hier skipte ik, en ook de geplande daguitstap is verzet. Zo kon ik optimaal tijd voor mezelf nemen, alles op een rijtje zetten en de batterijen weer opladen.
De rest van het weekend is gegaan naar verslagen schrijven en m'n laatste doostaak afwerken.
Het weer zat de hele week wat tegen dus heb ik geen extra wandelingetjes gemaakt of dingen meegemaakt.
Deze keer dus geen foto's.
Ik heb enkel nog ene van de afgewerkte doostaak die ik wil gebruiken om het veters strikken stap per stap aan te leren. Het was een helse zoektocht naar de pipe-cleaners en een manier om de achtergrondafbeelding weg te krijgen en te beschermen met kleeffolie, maar het is gelukt. Morgen 1e keer testen :-D Ben benieuwd.
Vanaf nu zal de tijd wel vliegen vermoed ik.
Een blik op de komende week:
Woensdagavond naar het concert gaan kijken (ik zou zotgraag foto's online zetten maar ik houd me in wegens beroepsgeheim, wie wil kan me later eens uitnodigen en dan toon ik ze ;-) )
Van vrijdag tot en met maandag is het dagcentrum gesloten. Ja, ze hebben hier 4 dagen paasverlof ipv 2 weken zoals België... Vrijdag en zaterdag neemt Daisy me dan mee naar haar grootmoeder in Shumen. Dus daar kijk ik wel naar uit. Misschien ga ik iets Bulgaars leren klaarmaken, maar sowieso wil ze me alle mooie plekjes tonen en is enorm enthousiast. Dus dat komt dik in orde :-D
En als het weer meezit ga ik dan zaterdag of zondag alleen op daguitstap naar Veliko Tarnovo, staat bekend omwille van een mooi fort en andere oude historische dingen. Dat staat dus zeker nog op mijn to-do lijst voor ik terugkeer naar België.
Ik ben er terug klaar voor.
De nieuwe week mag starten!
De nieuwe week mag starten!
Hopelijk deze week dus een betere week en geen dipjes meer tot het afscheid van mijn vriendje ;-)
Tot volgende week!
xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten