Zdravei!
Vandaag is het al vrijdag, onze 5e en laatste lesdag voor week 1.
We bezochten de bibliotheek van de NBU, wat voor mij niet zo interessant was aangezien ik hier niet blijf studeren maar over twee weken vast verblijf in Ruse.
Daarna namen we met z'n allen de mazrutka richting het centrum. Onze favoriete docente inbegrepen.
Eenmaal aangekomen gidste ze ons van de ene beautiful place naar de volgende.
Bijna overal moesten we halt houden om op de foto te staan (lees als: superlang stilstaan omdat ze nooit tevreden is met 1 foto)
Ze blijft ons maar mooie studenten noemen...
Gisteren leerden we het woordje "kaas" in het Bulgaars. Dus in plaats van het gangbare "cheese" te roepen, riep ze "сирене" naar ons.
Gelukkig konden we haar op tijd duidelijk maken dat we eigenlijk liever eerst wilden eten en dan pas naar het museum gaan. Het was inmiddels al 14u gepasseerd.
Once a teacher, always a teacher: tijdens het middageten bleef ze ons maar nieuwe Bulgaarse woorden leren.
vrijdag 31 januari 2014
donderdag 30 januari 2014
Natural Museum
Hallo,
Normaal zouden we deze middag na de les samen naar Sofia city trekken om onder andere het archeologisch museum te bezoeken. Maar hey, we beginnen gewend te geraken aan de Bulgaarse chaos. De trip is verzet naar morgen.
Ramona en ik wilden niet nog een namiddag op ons kamer zitten en besloten iets anders te plannen. Het werd een bezoekje aan het Natural museum. We namen een mazrjutka (geen idee hoe ik het moet schrijven) naar het centrum.
(reminder: dit is het kleine busje die een vast traject heeft, maar geen vaste stopplaatsen)
Normaal zouden we deze middag na de les samen naar Sofia city trekken om onder andere het archeologisch museum te bezoeken. Maar hey, we beginnen gewend te geraken aan de Bulgaarse chaos. De trip is verzet naar morgen.
Ramona en ik wilden niet nog een namiddag op ons kamer zitten en besloten iets anders te plannen. Het werd een bezoekje aan het Natural museum. We namen een mazrjutka (geen idee hoe ik het moet schrijven) naar het centrum.
(reminder: dit is het kleine busje die een vast traject heeft, maar geen vaste stopplaatsen)
woensdag 29 januari 2014
Tijd voor herhaling
здравей! (spreek uit als: zdravei) Hallo!
Vandaag maakten we kennis met de laatste student.
Ze heet Lana en komt uit Duitsland.
Haar aanwezigheid compenseerde de afwezigheid van de drie Spaanse meisjes.
Dat wordt morgen nog maar eens onszelf voorstellen aan elkaar zodat iedereen eindelijk iedereen kent.
De leerkracht vroeg meermaals of we iets wisten van de Spaanse meiden... Helaas...
Na de pauze wist zij ons te vertellen dat er eentje ziek was en dat ze dus alledrie niet konden komen. (Snappen wie snappen kan, blijkt iets typisch Spaans te zijn)
Misschien waren ze gewoon bang van de sneeuw.
Inderdaad, het is weer beginnen sneeuwen hier...
(eventjes toch, na 14u straalde de zon alweer)
Voor de geïnteresseerden: mijn schoenen zijn goedgekeurd!
Vandaag maakten we kennis met de laatste student.
Ze heet Lana en komt uit Duitsland.
Haar aanwezigheid compenseerde de afwezigheid van de drie Spaanse meisjes.
Dat wordt morgen nog maar eens onszelf voorstellen aan elkaar zodat iedereen eindelijk iedereen kent.
De leerkracht vroeg meermaals of we iets wisten van de Spaanse meiden... Helaas...
Na de pauze wist zij ons te vertellen dat er eentje ziek was en dat ze dus alledrie niet konden komen. (Snappen wie snappen kan, blijkt iets typisch Spaans te zijn)
Misschien waren ze gewoon bang van de sneeuw.
Inderdaad, het is weer beginnen sneeuwen hier...
(eventjes toch, na 14u straalde de zon alweer)
Voor de geïnteresseerden: mijn schoenen zijn goedgekeurd!
dinsdag 28 januari 2014
Nieuwe schoenen en eerste Bulgaarse gesprekken
Welkom terug,
Vandaag was onze 2e les. Het eerste uur was herhaling van gisteren, daarna terug full speed nieuwe dingen geleerd. Of toch voor eventjes want het laatste half uur kregen we een rondleiding in de NBU.
It was impressive! (Bij deze waarschuw ik mijn lezers dat ik al in het Engels begin te denken, verschiet dus niet als je Engels woorden tussen de Nederlandse ziet)
Het gebouw is zeer mooi en modern, alle mulitmedia werkt goed. Ik zou zeker niet kwaad zijn indien ik daar moet gaan studeren. Ze hebben een art gallery (morgen gaan we er opnieuw in de hoop dat het open is) 3 bibliotheken (waarvan alle boeken ook online raadpleegbaar zijn), liften die tot het 7e verdiep gaan, fitness buiten en binnen, cafetaria's en zelfs een museum waarvan de inhoud iedere maand wijzigt.
De NBU is zeker een zotte universiteit, en zij betalen alles van onze taallessen. Crazy gewoon.
We deden het voorstel om naar een balletvoorstelling te kijken en twee uur later was het al geregeld, "NBU pays for it"
Ook de omgeving is mooi, er zijn heel wat bomen en bankjes daar.
maandag 27 januari 2014
Eerste taalles
здравей / hallo
Dat was onze begroeting deze ochtend.
Mooi op tijd kwam ik aan bij het juiste gebouw en zelfs het juiste lokaal. Ik zag iemand kijken naar me en even later kwam ze naar me toe
"Are you here for the language course?"
Zo was de toon gezet. We waren nog druk kennis aan het maken tot plots iemand kwam zeggen dat het lokaal veranderd was. Als makke lammetjes volgden we de onbekende vrouw en vroegen ons ondertussen af of we echt maar met twee (anee, drie, er loopt nog iemand achter ons) zouden zijn.
We gingen naast elkaar zitten en maakten verder kennis. Na 10 minuten begon ik me af te vragen of ze hier ook zoiets als het academisch kwartiertje kennen. Er kwam nog iemand binnen en uiteindelijk begonnen we de les met z'n 4 ipv 10. Hup, maak er 5 van, daar is weer iemand.
Dat was onze begroeting deze ochtend.
Mooi op tijd kwam ik aan bij het juiste gebouw en zelfs het juiste lokaal. Ik zag iemand kijken naar me en even later kwam ze naar me toe
"Are you here for the language course?"
Zo was de toon gezet. We waren nog druk kennis aan het maken tot plots iemand kwam zeggen dat het lokaal veranderd was. Als makke lammetjes volgden we de onbekende vrouw en vroegen ons ondertussen af of we echt maar met twee (anee, drie, er loopt nog iemand achter ons) zouden zijn.
We gingen naast elkaar zitten en maakten verder kennis. Na 10 minuten begon ik me af te vragen of ze hier ook zoiets als het academisch kwartiertje kennen. Er kwam nog iemand binnen en uiteindelijk begonnen we de les met z'n 4 ipv 10. Hup, maak er 5 van, daar is weer iemand.
zondag 26 januari 2014
Slippertjesdag in Snowfia
Dag 3: tijd voor een citytripke naar Sofia
*staat op en kijkt naar buiten*
"Tiens, het heeft precies nog wat gesneeuwd deze nacht, er ligt al een mooi laagje"
*checkt de weersapplicatie van windows 8*
Tussen 8u en 19u is het -3 tot -5 graden maar de gevoelstemperatuur is -10 tot -12 graden.
Plus het zou de hele dag blijven sneeuwen.
Plots begon ik te beseffen dat op zondag de bussen misschien niet zouden rijden, of er niets open zou zijn of... Ik besloot dus nog maar eens naar de receptie te gaan. Beide heren waren tot nu toe heel vriendelijk.
Helaas zat er deze morgen niemand. Er was enkel een vrouw bezig met een oude bezem de eetzaal te vegen. Ze verstond geen snars van mijn Engels gebrabbel en deed teken dat ik moest wachten. Ze nam haar telefoon waarop ik terug naar de receptie begon te wandelen, waarschijnlijk zou daar iemand naartoe komen om me te helpen. Tot ze me terug riep en haar telefoon gaf.
Ik had een kort gesprek aan de telefoon met god-weet-wie. Hij zei op alles ja dus maakte ik me klaar voor opdracht 1: geraak met de bus in het centrum van Sofia.
Mijn idee was om naar de NBU te wandelen en daar een bus te nemen zoals Dimitar me vrijdag vertelde. De 27 en 29 gaan naar het centrum. Onderweg kwam ik een ander bushokje tegen. Ik snapte niets van het bord en besloot het gewoon te vragen. De chauffeur beweerde dat ik aan de overkant van de straat moest zijn. Ik mag dan wel een vrouw zijn, en aardrijkskunde en oriëntatie zijn niet mijn beste vak maar ik was er redelijk zeker van dat ik NIET die kant uit moest, maar de kant die hij opging.
Soit, ik liet hem door en liep dan toch maar verder naar de NBU. Ook daar snapte ik niet zoveel van het bord maar ik kon wel het woord Sofia (софия) ontdekken. Ik was dus op goede weg. Aan de overkant enkele meters verder stonden mensen. Hupla, ik terug de straat over om hen te vragen of ik goed stond. Ik ben nog maar overgestoken als een wit busje zie toekomen met nummer 29. Noooooo!
Waarschijnlijk moet hij m'n getwijfel opgemerkt hebben want hij bleef staan. Hij kon geen Engels maar begreep wel dat ik naar het centrum wilde.
Eventjes tussendoor: les over de bussen. Er zijn twee soorten bussen hier:
*staat op en kijkt naar buiten*
"Tiens, het heeft precies nog wat gesneeuwd deze nacht, er ligt al een mooi laagje"
*checkt de weersapplicatie van windows 8*
Tussen 8u en 19u is het -3 tot -5 graden maar de gevoelstemperatuur is -10 tot -12 graden.
Plus het zou de hele dag blijven sneeuwen.
Plots begon ik te beseffen dat op zondag de bussen misschien niet zouden rijden, of er niets open zou zijn of... Ik besloot dus nog maar eens naar de receptie te gaan. Beide heren waren tot nu toe heel vriendelijk.
Helaas zat er deze morgen niemand. Er was enkel een vrouw bezig met een oude bezem de eetzaal te vegen. Ze verstond geen snars van mijn Engels gebrabbel en deed teken dat ik moest wachten. Ze nam haar telefoon waarop ik terug naar de receptie begon te wandelen, waarschijnlijk zou daar iemand naartoe komen om me te helpen. Tot ze me terug riep en haar telefoon gaf.
Ik had een kort gesprek aan de telefoon met god-weet-wie. Hij zei op alles ja dus maakte ik me klaar voor opdracht 1: geraak met de bus in het centrum van Sofia.
Mijn idee was om naar de NBU te wandelen en daar een bus te nemen zoals Dimitar me vrijdag vertelde. De 27 en 29 gaan naar het centrum. Onderweg kwam ik een ander bushokje tegen. Ik snapte niets van het bord en besloot het gewoon te vragen. De chauffeur beweerde dat ik aan de overkant van de straat moest zijn. Ik mag dan wel een vrouw zijn, en aardrijkskunde en oriëntatie zijn niet mijn beste vak maar ik was er redelijk zeker van dat ik NIET die kant uit moest, maar de kant die hij opging.
Soit, ik liet hem door en liep dan toch maar verder naar de NBU. Ook daar snapte ik niet zoveel van het bord maar ik kon wel het woord Sofia (софия) ontdekken. Ik was dus op goede weg. Aan de overkant enkele meters verder stonden mensen. Hupla, ik terug de straat over om hen te vragen of ik goed stond. Ik ben nog maar overgestoken als een wit busje zie toekomen met nummer 29. Noooooo!
Waarschijnlijk moet hij m'n getwijfel opgemerkt hebben want hij bleef staan. Hij kon geen Engels maar begreep wel dat ik naar het centrum wilde.
Eventjes tussendoor: les over de bussen. Er zijn twee soorten bussen hier:
- Degene die wij ook kennen: een vaste route met vaste stops.
- En bussen met een vaste route maar je kan ze gelijk waar doen stoppen.
Ik ben dus op die tweede soort geraakt. Tijdens het rijden nam ik mijn boekje "Wat en hoe Bulgaars". Ik begon te zoeken naar een gepaste zin om hem te vragen hoeveel ik moest betalen.
Even later stapten nog mensen op. Zij gaven hem meteen geld en kregen in ruil een ticketje. (oepsie,gemist)
Even later stapten nog mensen op. Zij gaven hem meteen geld en kregen in ruil een ticketje. (oepsie,gemist)
Na enige tijd deed hij teken naar mij dat we aan het centrum waren (of dat we bij de volgende bocht aan het centrum zouden zijn, dat kon ook) ik toonde mijn zinnetje waarop hij me supervriendelijk toonde welke muntstukken ik moest geven.
Opdracht 1 was geslaagd. Het citytrippen kon beginnen.
Laat ons zeggen dat ik nogal kriskras gelopen heb. Sommige plaatsen heb ik zeker 5 keer gezien, naar andere moest ik dan weer lang zoeken of ik kwam erop terecht zonder het te verwachten enzovoort. Maar hier komt eindelijk waar iedereen wss op zit te wachten: foto's!
Ik moet er wel bij vermelden, ze zijn grauw en grijs maar het heeft dan ook de hele dag gesneeuwd. Soms zelfs zodanig hard dat ik enkel naar de grond kon kijken.
zaterdag 25 januari 2014
Onuitgenodigd bezoek en massamoorden
Dag 2 in Sofia
Vandaag wilde ik het "op t gemakske" doen en eens kijken of ik zelf de weg zou vinden naar de NBU.
Voor de rest stond niet veel op het programma: de omgeving verkennen, zoeken naar een supermarkt, mijn blog aanmaken en reeds schrijven over de vlucht en de eerste namiddag.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik probeerde uit te slapen en chatte efkes met mijn broer. Hij wilde niet geloven dat het hier gesneeuwd had vannacht. Ik stuurde hem dus een foto van mijn uitzicht:
Na een ontbijt (dat veel te zwaar op de maag lag en ik dus amper naar binnen krijg) gevolgd door een douchke besloot ik eerst een "klapke" te doen met de receptionist.
Ik wist bijvoorbeeld totaal niet of ik zelf moest kijken voor wc-papier, ook wilde ik iets doen aan de temperatuur op m'n kamer. Het was 23,5 graden (danku bagageweger/thermometer) maar de radiator zat vast en op de deur hangt een blad in het Bulgaars waarvan ik vermoed dat het de huisregels waren.
Goed, hij kwam gewillig mee naar boven en moest al zijn spieren gebruiken maar de knop kwam los. Toen vroeg ik hem naar het wc-papier waarop hij wegliep en me meteen een nieuwe rol kwam brengen. Ik kreeg er zelfs een extra zeepje bovenop. Toen wees ik naar het blad en vroeg wat daarop stond want I don't want to break any rules here. Hij wuifde het precies weg en zei "oh, that's for students, it is not important", eeeeuh? I am a student? Waar is de logica? Het is me dus nog steeds een raadsel wat op het blad staat.
Na deze zeer leerrijke conversatie (hum hum) besloot ik te vertrekken.
Ik had op voorhand nog eens de weg bekeken via google maps en wist ongeveer waar ik moest op letten.
Tijdens het wandelen maakte ik wat sfeerbeelden. Die eerste sneeuw doet toch altijd iets speciaals he ;-)
Deze twee zijn het uitzicht naar links en rechts als ik net uit het hotel kom.
Vandaag wilde ik het "op t gemakske" doen en eens kijken of ik zelf de weg zou vinden naar de NBU.
Voor de rest stond niet veel op het programma: de omgeving verkennen, zoeken naar een supermarkt, mijn blog aanmaken en reeds schrijven over de vlucht en de eerste namiddag.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik probeerde uit te slapen en chatte efkes met mijn broer. Hij wilde niet geloven dat het hier gesneeuwd had vannacht. Ik stuurde hem dus een foto van mijn uitzicht:
Na een ontbijt (dat veel te zwaar op de maag lag en ik dus amper naar binnen krijg) gevolgd door een douchke besloot ik eerst een "klapke" te doen met de receptionist.
Ik wist bijvoorbeeld totaal niet of ik zelf moest kijken voor wc-papier, ook wilde ik iets doen aan de temperatuur op m'n kamer. Het was 23,5 graden (danku bagageweger/thermometer) maar de radiator zat vast en op de deur hangt een blad in het Bulgaars waarvan ik vermoed dat het de huisregels waren.
Goed, hij kwam gewillig mee naar boven en moest al zijn spieren gebruiken maar de knop kwam los. Toen vroeg ik hem naar het wc-papier waarop hij wegliep en me meteen een nieuwe rol kwam brengen. Ik kreeg er zelfs een extra zeepje bovenop. Toen wees ik naar het blad en vroeg wat daarop stond want I don't want to break any rules here. Hij wuifde het precies weg en zei "oh, that's for students, it is not important", eeeeuh? I am a student? Waar is de logica? Het is me dus nog steeds een raadsel wat op het blad staat.
Ik had op voorhand nog eens de weg bekeken via google maps en wist ongeveer waar ik moest op letten.
Tijdens het wandelen maakte ik wat sfeerbeelden. Die eerste sneeuw doet toch altijd iets speciaals he ;-)
Deze twee zijn het uitzicht naar links en rechts als ik net uit het hotel kom.
Na de landing: verkenning Sofia
Ik begin mijn tweede bericht waar ik met mijn eerste geëindigd ben: Dimitar.
Hij is lid van de ESN, Erasmus Student Network. Wel, het grappige is dat hij eigenlijk geen student meer is maar toch lid is omwille van de feestjes. Hij is eigenlijk een kleine zelfstandige businessman die websites ontwerpt en een eigen appartementje huurt. Zijn Engels was dan ook stukken beter dan het mijne.
In zijn retro/fancy car bracht hij me naar mijn hostel.
't Is te zeggen, hij probeerde dat. Google stuurde ons bijna een halve kilometer verder dan we moesten zijn.
Hij hielp me ook bij het inchecken. M'n kamer is echt supermooi en heeft alles wat ik nodig heb.
Ohja, @Jelle en mama: ik heb nog geen last gehad van mijn zware valies. Zowel Dimitar als de receptionist van het hostel hebben mijn valies gedragen. (Gastvrijheid of het voordeel van een vrouw zijn? ;-) )
Tijdens de autoritten vielen bepaalde dingen meteen op:
- Supermoderne gebouwen vol ramen zoals je ze hier zou zien (weetwel, zo'n modern ding dat scheef gebouwd is of een andere rare vorm heeft en enkel bestaat uit glas ipv muren)
- Krot, krotter, krottigst... zomaar langs de weg of naast bovengenoemd gebouw
- Bijna de hele rit kon ik kijken naar een gigantisch besneeuwd berglandschap
- Op die berg staat hun televisietoren (of was het nu internettoren?) Hoe dan ook, als ik Dimitar mag geloven zouden Bulgaren het snelste internet hebben.
- Verkeerslichten heb je in verschillende vormen
- Een normaal rood, groen, oranje zoals bij ons
- Een rood - groen met een afteller erbij. Superhandig! Je kan voorspellen hoe lang je nog moet wachten
- Een oranje met drie lichtjes horizontaal naast elkaar. Deze dient louter om te tonen dat daar een zebrapad is. Met nadruk op louter ter aanduiding! Oversteken is dan weer op eigen risico...
Dat was trouwens de eerste tip van Dimitar: let altijd goed op want Bulgaarse chauffeurs zijn bijna even erg als Italiaanse. Ik ben nog nooit in Italië geweest, maar ik ken de vooroordelen. - Vind je dan toch een zebrapad met een rood-groen licht voor voetgangers dan heb je soms groene lichten in de vorm van een vogel of bewegend ventje.
- Voertuigen heb je ook in alle vormen en maten, zelfs paard en kar zijn hier doodnormaal
- Speed limit? Rules? Yeah, we do have them but everyone breaks the law all the time. Niemand volgt de normale snelheid. Politie of een boete? Daar geven ze niet om. Rij gerust onder invloed veel te snel, geef wat geld aan de politie en je mag doorrijden.
- Op heel wat kruispunten staan kotjes die vroeger blijkbaar gebruikt werden door de politie om het verkeer te controleren.
Dat waren zowat de eerste bevindingen. Voortdurend grote contrasten.
Het avontuur begint... Fasten you seatbelts please
Hallo beste lezer!
Bij deze mijn eerste blogbericht vanuit Sofia.
Ik had nog maar een keer gevlogen jaren geleden en moest nu voor het eerst alleen vliegen. Het inchecken en dergelijke verliep dus soms nogal stuntelig. Bij de controle van mijn handbagage vergat ik mijn computer in een apart bakje te leggen. Ik werd van kop tot teen betast en dacht dat ik "getuut" had door mijn armbandje. Erna wilde ik inchecken bij de juiste gate maar zag de deur niet waar ik moest doorlopen en liep bijna terug naar een andere gate. Ten slotte vond ik ook nergens een stoelnummer terug op welk papiertje dan ook.
Wat bleek? Er waren geen genummerde plaatsen. Super, dacht ik, dan neem ik gewoon de eerste rij die ik zie waar een stoel vrij is naast het venster. En zo belandde ik dus helemaal achteraan in het vliegtuig.
Het opstijgen verliep vlot (ondanks dat ik geen woord verstaan heb van wat omgeroepen werd) en eens in de lucht begon het buiten op te klaren. Ik heb de zon zien opkomen boven de wolken. Echt prachtig! Het was een fascinerende vlucht, heel veel wolkenvelden gezien, constant een helblauwe hemel...
Abonneren op:
Posts (Atom)