Vandaag wilde ik het "op t gemakske" doen en eens kijken of ik zelf de weg zou vinden naar de NBU.
Voor de rest stond niet veel op het programma: de omgeving verkennen, zoeken naar een supermarkt, mijn blog aanmaken en reeds schrijven over de vlucht en de eerste namiddag.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik probeerde uit te slapen en chatte efkes met mijn broer. Hij wilde niet geloven dat het hier gesneeuwd had vannacht. Ik stuurde hem dus een foto van mijn uitzicht:
Na een ontbijt (dat veel te zwaar op de maag lag en ik dus amper naar binnen krijg) gevolgd door een douchke besloot ik eerst een "klapke" te doen met de receptionist.
Ik wist bijvoorbeeld totaal niet of ik zelf moest kijken voor wc-papier, ook wilde ik iets doen aan de temperatuur op m'n kamer. Het was 23,5 graden (danku bagageweger/thermometer) maar de radiator zat vast en op de deur hangt een blad in het Bulgaars waarvan ik vermoed dat het de huisregels waren.
Goed, hij kwam gewillig mee naar boven en moest al zijn spieren gebruiken maar de knop kwam los. Toen vroeg ik hem naar het wc-papier waarop hij wegliep en me meteen een nieuwe rol kwam brengen. Ik kreeg er zelfs een extra zeepje bovenop. Toen wees ik naar het blad en vroeg wat daarop stond want I don't want to break any rules here. Hij wuifde het precies weg en zei "oh, that's for students, it is not important", eeeeuh? I am a student? Waar is de logica? Het is me dus nog steeds een raadsel wat op het blad staat.
Ik had op voorhand nog eens de weg bekeken via google maps en wist ongeveer waar ik moest op letten.
Tijdens het wandelen maakte ik wat sfeerbeelden. Die eerste sneeuw doet toch altijd iets speciaals he ;-)
Deze twee zijn het uitzicht naar links en rechts als ik net uit het hotel kom.
Ik miste een afslag maar belandde uiteindelijk toch weer op het juiste pad. Onderweg naar de NBU moet ik een kinderdagverblijf passeren. Dat vind ik toch een leuker uitzicht dan de vele auto-garages die aanwezig zijn. Om de haverklap zie je een of ander kraampje dat iets te maken heeft met auto's.
Nog een handig herkenningspunt is een heilig gebouw. (kwestie van geen kerk voor een moskee uit te maken of omgekeerd) Het handige aan zo'n groot ding is dat het opvalt van ver en je jezelf dus makkelijker kan oriënteren (meer hierover later)
Dit is de ingang, gisteren stond hier een menigte van jewelste voor de deur.
Ik probeerde een toertje rond de campus te lopen en ontdekte plots een "speelpleintje". Tenminste dat dacht ik. Hoe dichter ik kwam, hoe minder het op een speelplein leek en hoe meer het op een fitnessruimte begon te lijken. Kleine herinnering: ik was buiten aan het lopen...
En deze euhm blokhut (of hoe noem je dit gebouw?) ziet er heel gezellig uit. Misschien ga ik daar wel eens pizza eten.
Over pizza gesproken. Vlak voor de NBU zit een klein kraampje die grab go pizza heet. Logischerwijs kan je er pizza krijgen maar het speciale is dat ze verkocht worden per stukje. Maar vergis je niet, 1/8e pizza is gigantisch groot. Jammer dat mijn honger zodanig groot was dat ik geen foto kon nemen.
Ik keerde terug richting mijn hotel en wandelde door langs de andere kant. Mijn idee was om eens een groot blokje om te lopen. Links links links en dan zou ik wel terug uitkomen aan het hotel. Logisch toch?
Niet dus... Ik sloeg een straat in waarvan ik dacht dat ze parallel liep aan de straat die ik net uitgelopen was. Onderweg vond ik een supermarkt (jeeej, eindelijk water en normaal brood kunnen kopen, beleg kiezen was een ander paar mouwen). Eenmaal aangekomen aan het einde van die straat was ik helemaal niet beland waar ik dacht dat ik ging belanden. Ik stond daar wat te twijfelen over welke kant ik uit moest. Tot ik begon te beseffen dat die plaats me toch een beetje bekend voorkwam.
Ik keek nog eens goed rond en herkende het eerder genoemde heilige gebouw. Op een of andere manier was ik dus terug in de buurt van de NBU beland. Helemaal aan de andere kant dan ik verwacht had. Maar goed, ik wist langs waar ik moest, dat was het voornaamste.
En zo eindigde mijn verkenningstocht.
Volgende to do op het lijstje: blog aanmaken.
Dat ging allemaal redelijk vlot. Tot ik plots bezoek kreeg van.... (niet voor gevoelige kijkers)
Een witte spin.
(voor zij die het zich afvragen: nee, ik heb niet zo dicht een foto getrokken, kheb gewoon de originele foto wat bijgeknipt)
Dat was dus mijn eerste moord van de dag.
Later wilde ik naar de badkamer en zag daar de familie mier rondlopen. Hupla moord 2, 3, 4 en 5.
Tijdens een skypegesprek met mama volgden moord 6, 7 en zelfs 8. Na het gesprek 9. Vlak voor het slapen 10,11 en 12 en sindsdien ben ik gestopt met tellen.
De rustige dag deed deugd en morgen staat een bezoekje aan Sofia op het programma.
Tot de volgende!
PS: ik hoor hier dikwijls geluiden van andere mensen. Maar deze avond hoorde ik een viool. Iemand op mijn gang heeft dus een viool bij waar hij actief op oefent. Ik heb lang getwijfeld over al dan niet aankloppen en heb het niet gedaan maar als ik het morgenavond weer hoor dan ga ik wel zorgen dat ik weet wie die onbekende muzikant is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten