Heyhey,
Bij deze een totaal onverwachts, mega-impulsief blogbericht.
Morgennamiddag vertrek ik naar Boekarest omdat mijn familie me daar komt bezoeken.
Om die reden ben ik dus veel te enthousiast om mij op ook maar iets te concentreren.
Na 2 maand eens gekend volk zien, Nederlands kunnen tetteren, mijn winterkleren wisselen voor zomerkleren, en nog zoveel meer. Ik kijk er enorm naar uit.
Ik heb werk genoeg hoor, stageverslagen, eindwerk... Maar ik kan me echt niet concentreren. Bij deze nog even een kijkje in mijn leventje op stage.
Wel, momenteel zit ik efkes terug in een "up-momentje"
Waarschijnlijk mede dankzij het zalige weekend heb ik terug een motivatie-boost gekregen.
Deze week heeft een van de vaste begeleiders congé. De andere collega geeft vaak een op een therapie in haar bureau. Gevolg: ik sta alleen in de andere ruimte met de andere gasten. Maandag waren dat er maar twee. Oké, geen probleem dacht ik. Ik zet mij in het midden tussen hen en kan zo met beide nuttig bezig zijn.
Haha, mis poes! Hun hormonen dachten er anders over. Constant prutsen aan elkaar, de hele tijd elkaars aandacht zoeken en aan elkaars opdracht prutsen. 0 - 1 voor de thuisploeg.
Mijn tegenaanval: ze splitsen en elk aan een andere tafel zetten: 1 - 1
Helaas bleven ze zich omdraaien op hun stoel (1 - 2) maar ik gaf niet op. Ik haalde het grof geschut boven en plaatste zo van die grote schermen (hier noemen ze het paravan, maar weet niet of het ook een nederlands woord is)
Ting ting ting! Punten voor mij. Iedereen keek enorm verbaasd omdat ik echt een zotte constructie gemaakt had en overactief constant van de ene naar de andere liep en ondertussen druk in het Bulgaars kwetterde. Maar hey, hun hormonen werden minder actief en ze konden zich toch iets beter concentreren.
Op dinsdag was er bezoek van mensen uit Engeland. Vond ik wel interessant. Zo kwam ik te weten dat er in Ruse blijkbaar drie huizen zijn waar 12 kinderen in zullen wonen. Op zich een heel goed initiatief, gericht op de zware gevallen of kinderen zonder ouders die nergens anders terecht kunnen. Minder positief was dat er nog onvoldoende personeel gevonden is en dat de organisatie ook nog verre van rond is.
In de namiddag kwam dan het minder leuke nieuws dat de ergo haar besluit vast staat. Met 1 simpel gesprek met de chef kreeg ze al haar ontslagbrief. Ze begint dus aan haar laatste maand bij ons. Oké, onze eerste momenten samen waren niet super maar toch vind ik het jammer dat ze weg zal gaan. En ik schrik er ook van dat je hier zo gemakkelijk en zo snel ontslag kan nemen :-(
Dinsdagmiddag was er een knutselactiviteit. Ofja, was toch de bedoeling, ik spendeerde de hele tijd met het zeggen van: nee, das niet lekker, dat is niet voor je mond. Maar oké, hij zat tenminste bij de groep, wat ook al een prestatie was.
Deze voormiddag vroeg de dokter of ik mee wilde gaan naar de school om spelletjes te spelen. Waarom niet dacht ik? Het gebouw dat de school moest voorstellen was een plek waar ik al gepasseerd was en dacht "tiens, dat moet wss ooit een school geweest zijn"
Ik denk dat ik hiermee al voldoende zeg... Nuja, eenmaal binnen was ik wel aangenaam verrast over de grote klaslokalen. Er is zeker plaats genoeg met een bord en de belangrijkste zaken aanwezig. Voor bepaalde van onze gasten was het een leuk weerzien met oud-leerkrachten.
Maar ook daar werd duidelijk hoe moeilijk het daar is voor mensen met een beperking. Er zaten soms maar 2 of 3 kinderen in 1 lokaal en dan nog elk met een ander boek. Dus ik vraag me echt af hoe ze daar lesgeven. Eigenlijk wel jammer. Ik werd verder rondgeleid tot we halt hielden in "de turnzaal"
Een ruimte niet groter dan een smalle slaapkamer met net genoeg plaats voor een pingpongtafel en nog twee meter om te gooien in een basketbalring gemaakt van fietsrekkers. Zo spendeerde ik een uurtje met het "sporten" met onze gasten. Daarna mocht ik met IS gaan wandelen omdat hij altijd zo flink werkt. Echt waar, de MAX! Ik voelde me efkes terug op kamp. Rondwandelen en enkel gezichtsmimiek gebruiken om hem te entertainen. 1 2 3 en ik sprong in de lucht waarop hij het uitgierde van het lachen. Zelf smeet hij dan 1 been in de lucht. Echt zalig om hem bezig te zien. Ik imiteerde nog een vogel en probeerde te lopen met hem. Nuja, moeilijk uit te leggen, maar het was een zalig moment tussen ons. Een echt moni-gast momentje zoals op kamp :-D
's middags werd er hoog bezoek verwacht. Iets van de municipality ofzo. Nuja, het kwam erop neer dat we ons best moesten doen om alles zo goed mogelijk te laten verlopen en dat alle gasten bezig moesten zijn of toch op zijn minst aan dezelfde tafel in dezelfde ruimte zitten. Een behoorlijk moeilijk opdracht gezien het hoge aantal kinderen met autisme dat moeilijk ander contact verdraagt en onze ADHD'er die zowat de hele dag rondcrosst of krijst.
Ik plaatste me tussen de twee gasten die zij hier als "de moeilijkste" bestempelen. De dokter zette er nog een derde tussen. De opdracht was om een touw rond een ballon te knopen en dan met borstels lijm over te verven zodat het touw op de ballon blijft. In een volgend stadium wordt de ballon dan kapot geprikt. Ik dacht eerst, onee, met drie jongens die nog nooit samengewerkt hebben met wie dan ook... Dat lukt me nooit. Ik heb nog nooit zo hard gewenst om een paar extra ogen te hebben. De ene wilde constant de lijm in zijn mond steken, de andere spetterde met de verfborstel in het rond en de derde sprong constant recht of probeerde de lijm van de ballon te likken. Echt werken zat er dus niet echt in.
Plots was de dokter het beu dat nummer drie altijd rechtsprong. Hij nam dan een stuk touw en bond het uiteinde rond de jongen zijn pols, het andere uiteinde... rond mijn pols. Dit is zowat het raarste dat ik hier al meegemaakt heb. En ik wist ook helemaal niet hoe ik er mee om moest gaan. We hongen aan elkaar vast en konden beiden echt niet goed werken. Maar ik durfde het ook niet meteen los doen omdat ze die dokter hier wel vertrouwen. (Ofja, de meeste toch) Achteraf gezien vond ik het toch niet meer zo grappig. Toen onze polsen begonnen open te liggen van het schuren vroeg ik hulp om ons los te maken.
Het was me iets vreemds en ik vraag me nu eigenlijk echt af of ze dat vaker doen. Maar goed, ik heb anderhalf uur al mijn energie gebruikt om te proberen de drie jongens te laten samenwerken. De blikken van bepaalde mensen waren goud waard. "Hij werkt alleen? Neem snel een foto!"
Ondanks alles was ik trots op die prestatie.
Ondertussen is het ook al een treffelijk uur en kan ik gaan slapen. Hoe sneller het een nieuwe dag is, hoe sneller ik bij mijn familie ben. :-D
Tot de volgende!
xx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten