De facebookers onder ons weten al welke foto's nu zullen volgen maar voor de mensen zonder facebook (hé Sofie) zet ik ze hier ook nog eens. En de facebookers krijgen nog meer informatie.
Eerst en vooral: mijn Nederlands gaat erop achteruit! Een ware schande, maar ik spreek veel meer Engels en Bulgaars dan Nederlands. Het wordt zelfs genânt, ik kon op een bepaald moment niet eens meer op het woord "luchtballon" komen. Maar dat terzijde.
Normaal gezien ging ik meegaan op de ESN-trip. Daar zou ik dan zowat de ganse klas van de taalstage terugzien. Helaas kwamen Ramona en ik terecht in het andere hotel dan de rest van de groep. Dat was al een eerste ontgoocheling. De tweede was nog veel erger. Er was niet zo'n goeie organisatie, we zaten uren te wachten op mensen die niet kwamen en toen een van de organisatoren letterlijk zei: "ja, we hebben het programma niet te zwaar gemaakt omwille van de feestjes" toen waren we écht ontgoocheld.
Dus in plaats van te gaan feesten begonnen we zelf onze trip voor te bereiden. We waren nu zo ver en wilden er het beste van maken. Dus onder het motto "Sometimes the most crazy ideas are the best ones" begonnen we te kijken wat de opties waren.
En dat is hoe we dus 's ochtends vroeg als enige naar het ontbijt gingen om daarna een auto te huren en de ganse trip in 1 dag te doen. De beste beslissing ooit! Het was een wonderlijke dag.
Alrighty, ik neem jullie mee op onze trip.
Klaar om te vertrekken?
Terwijl ik op de trein zat had ik een ooievaar gezien. (Weet je nog? Baba Marta met de martenitsa?)
Bij deze dus een foto terwijl ik mijn martenitsa in de boom knoopte en een wens maakte.
Na een veel te warme busrit bereikten we Ledenika cave. Dit grappige beestje toont ons de ingang van de grot. We werden voortdurend op het hart gedrukt om geen flits te gebruiken omdat een of ander insect hier leeft en binnen de 2 seconden sterft als we flitsen. Denk ik toch, ik dacht eerst dat wij zouden sterven omdat het beest wakker wordt van flitsen. Jaja, die taalproblemen blijven toch leiden tot interpretatieverschillen. Maar allez, bij deze hebben dus ook de woorden "No flash!" voor altijd een extra betekenis voor mij.
Moeilijk om foto's te maken in een grot. Het was mooi en indrukwekkend maar slechts 1 grote ruimte en 1 kleinere. Meer niet. Alé, toch niet voor onze grote bende (120 stuks)
Bulgarije, het land van de wensen. Alweer een dunne spleet, als je erdoor past dan bereik je water en mag je weer een wens doen.
Tot hiertoe waren we nog bij de groep. Maar de volgende ochtend huurden we een auto. Bepaalde verklaarden ons zot. Ze maakten ons wijs dat Vidin echt een kleine stad was en dat ze enkel een oude, Russische auto hadden. Toen we die auto zagen waren we eigenlijk al verkocht. Het kon ons niet schelen, zolang we maar een auto hadden.
Leuk weetje: de koplampen waren geschilderd in oogjes.
Nuja, uiteindelijk kregen we een andere auto hoor. Een fiat die we Speedy genoemd hebben.
Hoe impulsief we waren werd al snel duidelijk. Onze identiteitskaarten waren we vergeten af te halen aan het hotel. Das nog zo'n irritante Bulgaarse gewoonte. Als je op hotel gaat moet je je paspoort afgeven en pas later terug gaan ophalen. Maar in België wacht je erop omdat je anders een landloper bent en een boete kan krijgen. Uiteindelijk kregen we toch een auto mee omdat ik mijn rijksregisternummer vanbuiten kende. Toen ze mijn leeftijd zag keek ze wel eventjes serieus verbaasd. En die blik werd nog erger toen uiteindelijk Ramona als eerste achter het stuur kroop.
De vrouw legde vriendelijk alles uit over hoe de auto werkte enzo. Oké, jullie mogen vertrekken, veel plezier vandaag. Dankuwel mevrouw, nog 1 klein vraagje. Welke kant moeten we uit?
Terug zo'n verbaasde blik.
Het bleek niet moeilijk te zijn. Ga naar links en dan rechtdoor, tegen dan ga je wel bordjes tegenkomen.
Oké! Ciaoooo!
We vertrokken en voelden ons opperbest in onze Speedy. Na enige tijd werden we toch ongerust omdat we geen bordjes zagen. Oh, wacht! Daar is een bord! Jihaaa!
" Serbia 3 km"
Shit, compleet verkeerd dus.
We moesten helemaal de andere kant uit. 180 graden draaien, de weg vragen en hopen dat we nu wel juist zijn.
Bij deze enkele beelden van onderweg:
Links, die "zwarte" vlek is onze eindbestemming. Belogradchik.
Speedy deed goed zijn best, reed zelfs zonder gas te geven en was onze beste vriend van de dag. We waren dol op hem. Hij bracht ons veilig en wel naar Belogradchik. Daar kregen we zowaar eventjes een 5 minuten gratis Duitse gids om daarna zelf van de ene verbazing in de andere te vallen. Oooh's en aaah's waren ontelbaar. Ziehier waarom:
We zijn ook naar het centrum van Belogradchik geweest. Dat zijn de huizen met de rode daken die je op sommige foto's kon zien. Maar die foto's zijn minder spectaculair. Vooral oude huisjes die het gevoel van tijdreizen terug aanwakkeren. (mensen die deze willen zien moeten maar eens roepen)
Ik rijd door (haha, jaja, ik aan het stuur) naar Magura cave. Hier voelde ik mij in Harry Potter film. Maar helaas zijn opnieuw de grotfoto's niet 100%
Dit hier is wel het vermelden waard. Voor het eerst in mijn leven heb ik van zo dicht zoveel vleermuizen gezien. Deze waren helemaal niet bang van het licht en zoefden volop langs onze oren. Zie je wel, nog maar eens het bewijs dat we de goeie keuze gemaakt hadden. Met die grote groep zouden we nooit de vleermuizen gezien hebben.
De foto is niet mooi, is ook enorm veel ingezoomd maar is vooral om te bewijzen dat het écht om vleermuizen ging en niet om gewone vogels.
En ook hier terug het bewijs van Bulgarije, land van de wensen. Wij hebben geen geld gesmeten maar hebben gewoon nog maar eens een wens gedaan. Aangezien ik zowat altijd hetzelfde wens zal hij wel uitkomen zeker?
De magura grot is een van de grootste van Europa. Wel, we hebben er toch zeker een uur over gedaan om van de ingang naar de uitgang te wandelen dus ga ik dat niet meteen betwisten. Eenmaal uit de grot was dit een van onze eerste uitzichten:
Nog een voordeel aan de auto is dat je overal kan stoppen waar je wil. Zie je een mooi uitzicht dan duw je gewoon op de rem, stapt uit, trekt een foto en rijdt weer verder.
De eerste foto is een sfeerbeeld van wederom het tijdreisgevoel. Een man die precies schaapsherder is. De tweede foto is een meer die we vermoedelijk vanop het Belogradchik fort gezien hebben.
Even later stopten we terug voor enkele minuten. Niet omwille van het mooie uitzicht maar omdat een kudde dieren de weg overstak zonder eerst naar links en rechts te kijken. Het begon met een koe, gevolgd door schapen, geiten, nog wat koeien en dat zonder ook maar enige begeleiding van iets of iemand.
Uiteindelijk bereikten we Vidin en maakten nog een tussenstop aan het Baba Vida fort.
Jaja, soms leek het die dag wat op een fotoshoot. De foto's van Ramona zijn nog mooier maar aangezien jullie vooral mij willen volgen heb ik vooral foto's van mij erop gezet ;-)
De Donau
Een groot voordeel aan werken in plaats van studeren is dat je heel wat mensen ontmoet. Zo kom je ook meer te weten over het land en krijg je ook meer tips om ergens naartoe te gaan ipv enkel wat internet zegt. Zo had Ramona de tip gekregen van een of ander lekker en betaalbaar visrestaurant. Na een paar keer de weg te vragen (deden we die dag zeker 15 keer) kwamen we bij onderstaande boot. En het moet gezegd worden, het smaakte enorm goed!
Het was een lekkere afsluiter van onze prachtige dag.
Dacht je dat ik nu zou zeggen: tot een volgende?
Mis poes!
Na het restaurant moest de auto immers nog teruggebracht worden. We zagen het wel zitten om zelf te proberen hem terug vol te tanken. Maareuhm, het was ondertussen al stikkedonker en Vidin kende we totaal niet, dus we hebben enorm gedutst om te weten welke kant we uitmoesten maar het lukte ons en we kregen de volledige waarborg terug.
Ah, just! Leuk detail. Onze Speedy had wat last van artrose denk ik. We konden het rechterraam wel openen maar het bleef steken bij het terug dicht doen. Dus moesten we zelf aan het raam snukken en op de knop duwen in de hoop dat het terug dicht ging én dat je vingers er ondertussen niet tussenzaten. Hilariteit alom!
De volgende ochtend stonden we veel te vroeg op om veel te vroeg al een bus te nemen naar Vratsa. Daar spendeerden we nog een drietal uur samen om daarna terug te splitsen elk naar onze eigen stek.
Op google maps en wikipedia hadden we een supergroot en mooi meer gezien. Dus terug in ons beste Bulgaars gevraagd welke richting we uit moesten.
Raar maar waar, niemand wist wat we bedoelden. We snapten er niets van. Zo'n mooi meer met uitzicht op de bergen moest toch bekend zijn? Uiteindelijk kwamen we de naam te weten en vroegen een taxi ons ernaartoe te brengen. Hij stopte aan een hotel met diezelfde naam. Shit. Niet goed, maar oké, we volgden het padje langs dat hotel en zagen dat nog mensen die kant opgingen. Door tijdsgebrek zijn we niet tot aan het meer geraakt maar we hadden wel zicht op supermooie bergen en picknickten langs een riviertje.
Nog efkes geduld, beste lezer, ik ben bijna terug op de eindbestemming: Ruse.
In de trein vroeg iemand of hij op de juiste trein zat. Bleek dat we dezelfde bestemming hadden. Best leuk dus als je de taal wat spreekt. Die vriendelijke man heeft mij enorm geholpen. Normaal moest ik in Mezdra drie uur wachten op mijn aansluiting. Maar hij zei me dat een uur genoeg was en dat ik samen met hem de volgende trein kon nemen. Na 2u30min in die trein moest ik dan overstappen naar een andere trein, maar ook dat was geen probleem want hij moest op dezelfde plaats overstappen. Zo spaarde ik dus alvast twee uur uit en kon nog wat Bulgaars oefenen en dingen bijleren die je enkel van de locals kan leren.
De laatste vond ik wel de max. De ondergaande zon was te zien en je kon gewoon in het gangpad staan om naar buiten te kijken door het raam. Z A L I G!
Ik denk dat ik zowat een uur in de wind gestaan heb om foto's te nemen tijdens het rijden. Zoiets is onmogelijk in België.
Welkom op de Bulgaarse trein.
Prachtige uitzichten!
Eventjes halt houden en gewoon uit het raam hangen. Niemand die er iets op zegt.
Op de trein ontmoette ik nog twee Chinese meisjes die ook in Ruse verblijven. En ook een oudere man, dankzij hem ontdekte ik dat er op 200m van mijn studentenhuis ook een stop is. Superhandig! Dat spaarde me heel wat tijd (en een taxirit) uit. Toch wel handig dus als je de taal wat kan spreken :-D
Supermoe, maar zotcontent van het voorbije weekend belandde ik op mijn kamer om als een blok in slaap te vallen.
Bij deze dus ook het einde van dit bericht.
Tot de volgende!
Ciao ciao (en ja, dat is Bulgaars, niet enkel Italiaans)
x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten