Top week!

Hey,

Laat ik het bericht eens starten met wat cijfermateriaal:

• Op dit moment ben ik kop 50 dagen weg van huis.
• Nog 13 dagen tot een stukje van de familie op bezoek komt.
• Nog 46 dagen tot mijn vriendje op bezoek komt.
• En over 67 dagen zit mijn Erasmus avontuur erop.

Ziezo en nu de werkelijke update.

Misschien moet ik tussendoor ook al eens proberen up te daten want ik moet echt al mijn best doen om te weten wat ik laatst geschreven heb en wat er eerst gebeurd is sindsdien. (straks ga ik nog blij zijn dat ik iedere dag een dagverloop moet schrijven voor school)

Maandag:

Niets speciaals eigenlijk, een gewone stagedag.

Dinsdag:

Superleuke voormiddag gehad! De groepsactiviteit op dinsdag en vrijdag is zowat altijd zingen, dit met de oudste groep en de kleinsten samen. 1 van de collega's speelt dan op de piano terwijl de rest zingt. Voor mij als muzikant dus altijd een leuk moment. Ook al kan ik amper liedjes meezingen, het is altijd leuk om te zien hoe sommige kinderen er in op gaan en hoe andere er rustig door worden.

Woensdag:

In de voormiddag namen we terug taxi's. Deze keer naar de brandweer met de oudste groep. Doordat ik ook meeging en aanzien werd als "collega" konden nog drie extra gasten mee. Wel leuk dus dat ze me al alleen in de taxi vertrouwden.

De brandweer zelf vond ik niet zo spectaculair. Ik weet niet of er mensen zijn van Jomba die me volgen via de blog, maar in Westmalle mogen de gasten tenminste zelf eens met de waterslang spuiten. Hier werden we in een museum gedropt. Niet dat het saai was, maar ik vond het gewoon vreemd dat de brandweerkazerne een eigen museum ter plekke heeft. 

's middags was ik dan echt enorm trots op mezelf. Een van onze gasten hier (wss met autisme) roept bijna constant. Als hij er is, is het echt moeilijk om met de hele groep te werken. Teveel lawaai, andere zijn er bang van, nog een ander begint gewoon zelf ook te roepen. De reden van zijn onrust is onbekend en hij kan zich ook niet verbaal uitdrukken. Ik zei dus gewoon impulsief, werken jullie maar, ik ga hem meenemen naar de sensoryroom (snoezelruimte) en proberen kalm te krijgen.

Zo  belandde ik dus voor het eerst in de snoezelruimte met iemand. Merendeel van de tijd zat ik er zelfs alleen. De ergo kwam af en toe wel eens kijken maar ze liet me gewoon doen. Ik probeerde dus hem wat te masseren met mijn handen of een balletje. Ook het waterbed probeerde ik uit. Af en toe zag je hem echt kalm en rustig worden. Maar op slechts een halve seconde kon dit ook weer omkeren in hysterisch krijsen. Uiteindelijk kwam de kinesist hem halen om hem oefeningen te geven om zijn energie in kwijt te kunnen. Of dat is toch wat ik ervan begrepen heb. Ik heb eigenlijk nog nooit samengewerkt met hem, besef ik net. (mental note: vragen om kine te mogen bijwonen van een van mijn volgcliënten)

Donderdag:

Op donderdag waren de topmomenten ook terug 's middags. Wel in de voormiddag ben ik het eerste uur bijna altijd met dezelfde cliënt bezig. En voor de mensen die het zich afvragen, mijn therapie is grotendeels in het Bulgaars en met gebarentaal. (waar ik dus stiekem ook wel een beetje trots op ben)

Maar goed, terug naar 's middags. Aangezien mijn eindwerk moet toegepast worden bij de doelgroep kinderen met autisme ben ik zowat altijd in die groep te vinden. Een typisch kenmerk van autisme is dat er amper tot geen contact is met anderen. Daarom is het dus ook zo moeilijk om hen in groep te laten werken. Hoe graag ik ook namen zou gebruiken, wegens beroepsgeheim en deontologische code enzo mag ik niet. Zelfs al heeft ieder kind hier minstens drie namen. Goed, het lukte me dus om KR erbij te betrekken. Nog iets waarvan de rest beweerde dat het niet ging lukken. Wel, watch me, tis gelukt! Verbazend goed zelfs, tot ieders verbazing kon hij zelfs meer dan ze dachten.

Ik deed een soort voorbereidend schrijven oefening met hem. Ik tekende een lijn, horizontaal, verticaal, golvend, krom, en hij moest die natekenen. Hij kon het perfect alleen. Nog een beetje later werkte ik samen met DI. Zij zit normaal altijd alleen in de kamer ernaast. Ze liet mij toe om samen met haar te werken. Echt ook een topprestatie. De begeleidster, die tevens ook wel haar beste vertrouwenspersoon is tijdens een van de vele crises, zei me dat we vandaag enkel moesten proberen de zee van de tekening na te maken. Maarja, het ging zo vlot en ik vroeg of ze nog wilde en ze zei al lachend ja. Dus uiteindelijk hebben we toch een dik half uur samengewerkt en zelfs een redelijk goede imitatie van het patroon kunnen maken. Jaja, opnieuw was ik trots op mijn prestatie.

Dan donderdagavond na het werk wandelde ik samen met een collega. Ofja, zij wandelde mee met mij, ze wilde zo graag eens babbelde dat ze een enorme ommetoer gemaakt heeft. Het was echt een indrukwekkend gesprek. Het deed me zelf ook wel wat stil worden en nadenken over bepaalde dingen. Die collega is echt een pracht van een vrouw, we zitten op dezelfde golflengte, geven massas liefde aan de kinderen en proberen iets te bereiken met hen. Ook al zijn de omstandigheden niet optimaal. Met een blik naar elkaar hebben we al genoeg om te weten wat de ander wil zeggen. Ik vind het echt jammer voor haar. 

Ik kan ook wel eens zagen over de soms slechte omstandigheden waarin we werken en hoe chaotisch alles wel niet is, maar voor mij is dit slechts tijdelijk. Voor haar is het realiteit. Ze heeft nochtans echt mooie dromen en doet wat ze kan. Dan hoor ik dat zij en de collega's nog verwijten krijgen dat ze niet goed naar de kinderen kijken en meer moeten in groep werken met iedereen samen, maar ze doen echt wel hun best. Hoe meer ik praat met m'n collega's hoe meer ik te weten kom en hun (soms enorm ongemotiveerde) attitude wel snap. Ik word soms zelf al chagrijnig als ik hoor wat er soms van bovenaf komt. Maar goed, ik ga er niet verder over uitweiden. Het heeft me gewoon nog wat meer motivatie gegeven om echt te proberen zoveel mogelijk initiatief te nemen om op verschillende gebieden dingen te (proberen) (tijdelijk) te veranderen.

Ik kan geen wonderen verrichten en zeker niet alles zal blijvend zijn, maar alle kleine beetjes helpen :-)

Vrijdag:

Was eigenlijk de minste dag van de week. Mijn gastje (IS) van 's ochtends kan echt schattig zijn maar die ochtend wilde hij totaal niet mee. Ik probeerde vanalles uit maar zijn concentratie zat ver onder nul. Ik keek uit naar de groepsactiviteit die terug zingen ging zijn. Jammer genoeg werd deze onderbroken door een extra mini teamvergadering. De enige begeleiding die overbleef probeerde wel de groep te entertainen maar het ging niet 100%. Uiteindelijk nam ik het heft in handen en begon op de piano te spelen. Ik hoopte dat een van onze actieve downerkes uit de oudste groep ging meezingen. Er werd niet gezongen maar de muziek had wel een kalmerend effect. Wat ook al een grote stap vooruit was...

En 's middags, tja, de groepsactiviteit was een kleine ramp voor mij. Niemand wilde doen wat we vroegen. Maar goed, het blijven kinderen hé. Die kunnen wel eens opstandig zijn ;-)

Mijn dag werd afgesloten met een etentje in een traditioneel restaurant.

Wel, het was echt traditioneel. Zelfs de klederdracht was aangepast. Er speelde een (bijna) live orkestje met een live zanger(es), de mannen liepen rond met gigantische houten platen op hun schouder met heel wat gerechten op. Op een bepaald moment kwam er een met een zwaard met vleesbrokken op. Hij ramde het in het plafond en liep terug weg. Aangezien ik niet de enige was die er voor de eerste keer ging eten, was ik dus ook niet de enige die met open mond zat te kijken naar wat gebeurde. Na een minuutje was hij terug en stak het zwaard gewoon in brand. Mijn mond viel nog verder open. Ik was zodanig aan het kijken dat ik vergat een foto te nemen. Gelukkig deden de andere dat wel... Deze is van facebook geplukt van een andere Erasmusser:

Best indrukwekkend, niet?

Na het restaurant nog afgezakt naar een bar. Niet onze vaste stek en ook niet echt mijn ding.

Dan rest mij nog 1 dag: zaterdag

Een pracht van een dag. 's ochtends ging ik op mijn eentje naar de mall op zoek naar klein, leuk snoezelmateriaal. Op weg ernaartoe passeerde ik langs een soort rommelmarkt. Kga er niet veel woorden aan vuilmaken. Het was te erg voor woorden. Op zijn minst derde- of vierde-hands spullen en brol, brol en nog eens brol.

Het weer zat enorm mee, echt een pracht van een dag. Dus vroeg ik de andere Erasmussers of ze geen zin hadden om mee te gaan om een ijsje, of pannenkoek of.. te eten en een wandeling te maken. Halverwege sloot nog een Bulgaar aan en zo werd het een gezellige dag die aanvoelde als een vakantiedag in de zomer.

Een selfie met dank aan de gevaarlijke trappen
Van links naar rechts: Alex (België) ik en Sorina (Roemië)

Stralende hemel aan de Donau

Nog eens de donau

Mijn ijsje! :-D

Voor de mensen die denken dat ik op vakantie ben, ik heb gisterenavond en deze voormiddag flink doorgewerkt! ;-)

Het zonnetje bezorgde mij een extra portie moed, energie en happy feelings :-D

Tot hoors!