Om 8u40 vertrok ik naar buiten, ik dacht meteen
een taxi te kunnen vinden maar dat was een misser. Goed, gelukkig wist ik dat
er aan de universiteit een hele hoop te vinden zouden zijn. Ik stapte in en kon
hem uitleggen waar ik moest zijn. Hij zette me af aan een groot gebouw en ik wist
totaal niet waar de ingang zat. Ik zag 5 deuren en probeerde ze allemaal uit, uiteindelijk
kwam iemand naar me toe en toonde waar de correcte ingang was.
Ik werd binnengelaten en probeerde mij zo goed mogelijk voor
te stellen. Een kind kwam zelfs al knuffels geven. Maar goed, na een rondleiding
en uitleg van nog geen half uur liet ze mij alleen. De eerste momenten waren de
hel. Ik kon gelukkig rood en groen uitspreken en mij eventjes bezighouden met
een kindje maar de communicatie verliep supermoeilijk. Een van de begeleiders
zag wat ik probeerde te doen en probeerde te helpen maar eens de oefening klaar
was wist ik totaal niet wat gedaan.
Tijdens de middagpauze belandde ik bij iemand die er nog
niet zo lang werkt en die ook Engels kan. Alé, toch net genoeg om te
communiceren. Ze liet me proeven van iets dat ze samen met haar grootmoeder
gemaakt heeft. Echt superlekker! Toevallig had ik enkel brood mee en zij enkel
beleg, dus ik vond het echt gezellig. Na de middag was er een soort
vergadering. Ik werd kort voorgesteld en blijkbaar hadden bepaalde mensen in de
vlucht zelfs niet door dat ik een buitenlandse was en eigenlijk totaal geen
Bulgaars kan.
Ook waren ze bezig over 8 maart. De internationale
vrouwendag. Ik werd uitgenodigd om mee te gaan op restaurant. En iets over
opera en ballet. Ik zei vriendelijk ja, het lijkt me wel leuk. (ook al weet ik maar half waar en wanneer) Alleen hoop ik
tegen dan wat meer Bulgaars te kunnen of dat zij hun Engels verbeterd hebben.
Een andere mannelijke begeleider (kinesist denk ik) kan ook Engels en Italiaans (tedju dak de lessen gevolgd
heb maar ze nooit heb kunnen toepassen) en nog iemand anders Frans. Dus als die
allemaal meegaan kan ik mss toch een beetje communiceren.
Na de middagpauze begonnen ze dan een parcours te zetten. De
kindjes moesten over drie blokjes stappen, dan onder een huisje kruipen en
proberen een bal in een mand te gooien. Ik probeerde ook wat te begeleiden en
vroeg naar vertalingen van woorden maar ’t was toch lastig. Na een klein uurtje
waren ze dat precies al beu en werd alles opgeruimd. Vanaf toen had ik het
gevoel dat iedereen maar wat stond rond te draaien en dat er eigenlijk niet
echt veel iets gebeurde. Nuja, in de ochtend heb ik ook niet echt therapie
gezien. Ik ben gewend van de eerste dagen vooral te kijken hoe een normale dag
eruit ziet en dan mee te doen maar hier hebben ze blijkbaar andere gewentes…
Maar goed, nog niet oordelen na 1 dag en mezelf wat tijd
geven J
Mijn mentor was zo vriendelijk geweest om een plannetje te
tekenen zodat ik de weg terug ging vinden alleen en te voet ipv met taxi. Het lukte me en ik
was content dat ik eindelijk de sleutel in de deur kon steken. Helaas kreeg ik
mijn sleutel niet in het slot. Bleek dat de deur gesloten was en de sleutels
van mn kamergenoot er nog opstaken. Ze liet me binnen en ik herkende de kamer
amper. Ze had beide bureau’s verhuisd naar het midden van de kamer en nog wat
stoelen geschooid overal rond. Blijkbaar gaat haar verjaardagsfeest in de kamer
door. Om 19u30 begint het en om 23u gaan ze ergens anders naartoe.
Maar goed,
tussen 18u en 19u zou mijn ESN buddy komen met mijn welkomstpakket en hopelijk dus
ook een kaart van Ruse. Dan ging ik eens kunnen kijken waar ik uitgebreid deftig kan
gaan eten. Das ook weeral een paar dagen geleden.
En zo hoopte ik dus dat indien ik rond 23u terug ging komen dat het geen
zwijnenstal zou zijn… en dat mijn bed niet vol kruimels of chips zou liggen want ze had gevraagd om mijn bed ook te mogen gebruiken omdat ze plaats tekort had.
Nu voel ik mij zoals op tv: afsluiten op een spannend moment
Op naar een nieuwe episode!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten