Eindelijk terug internet! (update part 1 - verhuis Smolyan - Ruse)

Hey,

Met grote trots kan ik jullie melden dat ik eindelijk terug ben in de digitale wereld van internet, mail, facebook, skype en blog! Het was een heeeeeel moeilijke bevalling die begon op zaterdagavond 23u en geëindigd is vandaag omstreeks 16u30. Net geen volle week van de aardbol verdwenen.

Okeee *zap* we keren terug in de tijd naar vorige week zaterdag.
Gelukkig heb ik een worddocumentje bijgehouden om mijn geheugen wat te helpen.

Na m’n laatste berichtje moesten we de bus op. Gelukkig was de chauffeur zo vriendelijk om ons aan het hotel op te halen. Daarna reed hij naar de echte startplek van zijn traject. Nog 20 minuutjes wachten en dan zou onze 5 uur durende rit beginnen.

Plots stapte een oud madamke op, ze keek rond alsof ze iets aan het zoeken was. Uiteindelijk wees ze naar een van mn klasgenoten en brabbelde iets in het Bulgaars wat wij uiteraard niet verstonden. Ze begon te wijzen van haar ticket naar een nummertje dat blijkbaar naast de stoel stond en we begonnen te verstaan dat er blijkbaar stoelnummers waren. Nuja, in ons beste Bulgaars probeerden we te zeggen dat we geen nummertje hadden waarop ze boos werd, met haar ogen draaide en terug uit de bus liep. Toen ging ze als een echte kinderlijke klikspaan naar de buschauffeur om dan uiteindelijk nog een beetje later terug in te stappen en ergens anders te zitten.

Nog even later kwam een jonge gast binnen, weer hetzelfde probleem. Wij terug proberen te zeggen dat we geen nummer hebben waarop hij in het Spaans begon te praten. Zijn wij écht allemaal geslaagd voor onze test als ze al in het Spaans antwoorden als we iets in het Bulgaars zeggen?

Nuja, uiteindelijk had iedereen een zitplaats en konden we vertrekken. Gelukkig hadden we na een uurtje al een eerste pauze. Ik ging samen met een van onze Spaanse meisjes naar het toilet, betaalde vriendelijk de toiletmadam en stond terug oog in oog met de hurktoiletten. Potverdikke, m’n geld kwijt en nog nie eens kunnen plassen. Tot we plots een van onze leerkrachten hoorden zeggen dat er langs de andere kant gewone toiletten waren. Wihoew! :-D
Gered!

Terug de bus op en aftellen naar de volgende pauze in Plovdiv. In het grote busstation terug naar het toilet en alvast broodjes kopen voor de volgende busrit. We begonnen ons te herkennen, de bus stopte eventjes kort en wij dachten dat hij dan de volgende bocht zou inslaan om te stoppen in het grote station. Nuja, het bleek verder dan we dachten, hij bleef maar rijden en rijden en rijden en…

Toen werd Ramona naar de leerkrachten geroepen: euhm, we moeten iets zeggen, we hebben het pas te laat beseft maar we zijn Plovdiv al gepasseerd, de bus is niet gestopt en is gewoon doorgereden. Je zal toch mee moeten met ons naar Sofia.

Hoe het mogelijk was snappen we nog steeds niet, maar de chauffeur had dus gewoon zijn pauze en de stop geskipt. En Ramona moest normaal daar overstappen naar een andere bus om haar naar haar toekomstige werkplek te brengen. Dusja, ons afscheid werd eventjes uitgesteld.

Uiteindelijk kwamen we rond 17u15 aan in Sofia. Er werd afscheid genomen van de ganse groep en de leerkrachten hielpen ons bij het kopen van onze busticketjes. Gelukkig maar want de madam vant loket was weeral lelijk aant kijken omdat ik vroeg of ze ook Engels kon spreken. Mijn ticket vragen in het Bulgaars lukte maar haar vraag (of antwoord) begrijpen lukte dan weer niet. Om 18u30 zou mijn bus vertrekken naar Ruse en men wist me te zeggen dat het 4u30min rijden was. “Huuuuuh? Ik dacht dat ik om 22u ging aankomen, iemand anders vertelde me dat.”

Dat was dus ferm verkeerd gedacht, en ik was dus ook nog maar halverwege in plaats van over halfweg. Nuja, niets aan te doen. Ik slokte een stuk pizza naar binnen en kocht alvast broodjes voor de honger die kwam. Je weet immers nooit wanneer de bus gaat stoppen (als hij al wil stoppen tenminste) of waar hij gaat stoppen.

De rit op zich valt samen te vatten in 1 woord: SAAI
Ik verveelde me te pletter, mijn computer was zo goed als plat, dus een film kijken zat er niet in (en mijn koptelefoon zat nog in mijn valies) Buiten was het stikdonker, dus kon ik ook niet door het venster kijken en een radio had de bus niet. Of hij lag niet aan. Het was de meest mooie en comfortabele bus die ik al gehad had om te zitten maar dat was het dan ook. Uiteindelijk heb ik dan toch liggen slapen.

Om 23u kwam ik eindelijk aan in Ruse. Een opdringerige taxi-chauffeur probeerde mij tot drie keer toe in zijn taxi te krijgen maar ik belde gewoon m’n ESN buddy op en die kwam mij vriendelijk afhalen met de auto.

Plots stopte hij. Bleek dat we er waren.
Hm, mijn eerste gedacht: ik zit hier temidden van die lelijke blokappartementen. Stuur mij maar terug naar Sofia of Smolyan. Maar goed, wie weet zou het binnen wel beter zijn.

We gingen binnen en ik had het gevoel alsof ik in een beveiligde gevangenis binnenstapte. Alvorens naar de kamers te kunnen moet je langs een soort van receptie passeren. Een glazen kot met twee raampjes die open kunnen en waardoor je met een mevrouw kan babbelen. Zij kan dan het poortje openen ofwel op een knop duwen om zo van die draai-staken te laten draaien. Alé, geweetwel, zoals je ook hebt om vb in de metro te geraken. Van die stokken die meedraaien en waar je maar per persoon door kan.

Gelukkig kon m’n buddy Bulgaars en hielp hij me binnen te geraken. Kamer 415. Oké, hij wou per se mijn valies dragen. Jammer voor hem want er was geen lift en twaren nogal lange trappen en zoals je kan raden... 415 is niet op het gelijkvloers ;-). Maar we geraakten er. Toen ik de kamer binnenging zag ik dat er al gerief stond op een van de bureau’s en het kastje erboven stond vol met make-up spullen…

Lekker creepy, moeten slapen in een kamer waarvan je niet weet of er nog iemand gaat toekomen ’s nachts of niet. Ik zag er echt tegenop. Het was immers zaterdag, dus veel jongeren gaan dan uit, wie weet ging er wel iemand superzat toekomen, of nog een bende vrienden meehebben. Wist ik veel.

M’n buddy wilde me nog een non-stop winkeltje tonen maar het bleek niet meer te werken. Ik snapte eigenlijk niet echt wat zijn bedoeling was en ik wist nog steeds niet waar ik boodschappen kon doen. Maar goed, hij belde nog iemand op en kwam zo aan het kamernummer van de andere Belg hier.

Terug naar de kamer en ik was er eventjes niet goed van. Ik kon in levende lijve spreken met iemand die Nederlands kon. De eerste momenten moest ik echt wennen aan een Nederlands sprekende persoon. Maar goed, ’t is een sympathieke jongen volgens mij. We waren onze ervaringen over Bulgarije tot nu toe aan het uitwisselen. Om 1u15 mijn tijd was er nog steeds niemand binnengekomen dus besloot ik het erop te wagen en te gaan slapen. Ik belde nog snel  eventjes m’n vriendje om te vertellen over alle indrukken tot nu toe en viel toen als blok in slaap.

Aangezien dit bericht al lang lijkt en bepaalde personen (hé nonkel ;-) ) liever in episodes lezen sluit ik dit bericht af en maak een nieuw voor de volgende dag.

See you in part 2!