's Avonds om 19u15 kwam mijn ESN buddy, ik vroeg hem of
hij een restaurantje wist zijn waar ik lekker kon eten en ook gratis op wifi
ging kunnen. Gelukkig was er superdicht een en zo spendeerde ik zowat de hele
avond daar. Het eten smaakte me wel, was spotgoedkoop en ik kon eindelijk eens
praten met het thuisfront.
Om 22u20 (ik zat er toen al van 19u30) kwam de eigenaar
zeggen dat het bijna ging sluiten. Maarja, het feestje zou nog duren tot 23u.
Maar mama had gelijk, het was evengoed mijn kamer als die van haar en als ze
dan toch om 23u ging verleggen kon ze evengoed om 22u30 ook verleggen.
Ik raapte al mijn moed bijeen en kprobeerde de kamer in te
geraken. Ze kwam bij me in de gang staan samen met een jongen die een beetje
Engels kon. Ik zei dat ik wilde slapen en vroeg of ze nu al konden
vertrekken, ze bleven aandringen dat ik
mocht blijven en dat het binnen een half uur zeker gedaan zou zijn. Dus zat er
voor mij niets anders op dan mij op een hoekje van mijn bed te wringen en te
wachten tot ze weggingen. Niemand deed ook maar enige moeite om een woord
Engels te spreken tegen mij en ik bleef bij mijn eerste gedacht dat mijn
kamergenoot dan nog de beste van heel die hoop is. De rest zijn zo van die
arrogante schminkpopkes… op een bepaald moment begon er een gewoon een sigaret
op te steken alsof het normaal was.
Voor mij was dat dus totaal niet normaal maar goed,
uiteindelijk om 23u begonnen ze wat op te ruimen en werd duidelijk wat voor
zwijnestal het geworden was. Er was duidelijk bier of wijn gemorst en
daarbovenop nog wat aarde van schoenen en resten van koekjes of nootjes. Maar
goed, ze waren weg en ik kon eindelijk slapen. Kwas doodmoe. Na nog een potje
bleiten om iedereen die ik miste en alle communicatieproblemen viel ik tegen
middernacht in slaap. Om 3u30 kwam ze dan terug de kamer binnen en deed weet ik
veel wat.
Haar bed vrijmaken van het reuzekonijn dat ze gekregen had en iets
met een stoel die ze in de gang zette. En om 6u45 begon dan terug het
wekkerfeest voor zo’n driekwartier. Maar ik negeerde gewoon alles en bleef
liggen. Ik sliep wel niet echt, khad geen zin om te dutsen en elkaar
weer niet te begrijpen.
Ze heeft me ’s nachts en ’s ochtends enorm veel keer bedankt
maar goed. Ik ging naar mijn stage en probeerde iets te doen rond kloklezen met
een van de meisjes. Was best wel oke eigenlijk. Maar soms denk ik dat ze daar
vergeten dat ik eigenlijk geen Bulgaars kan… om 10u werd iedereen samengezet in
1 ruimte en zongen ze liedjes, en er werd denk ik ook een toneeltje gespeeld,
kverstond er eigenlijk niets van. Daarna nog gegeten en dan teruggekeerd naar
mijn kamer omdat mijn ESN buddy opnieuw langs zou komen voor de papieren.
We gingen samen naar de “dormlady” en hij legde mijn
situatie uit. Ze was verbaasd en zei dat ze ging proberen iets te regelen.
Plots begon ze te bellen en ik bleef maar het woord “rosjden den” horen wat
verjaardag betekent. Blijkbaar was ze aan het bellen naar mijn kamergenoot, ik
werd al bang dat het nog erger ging worden. Ik wist wel dat ik mocht blijven
van haar, maar geef toe er, er zijn leukere dingen dan een ganse avond op een
hoekje van je bed te zitten en niets te begrijpen van wat ze zeggen en geen
internettoegang te hebben. Tis overdag ook al zo moeilijk dat ik niets snap, ’s
avonds zit ik dan liever op mijn gemak.
Werd vervolgd dus. Om die reden had ik nog steeds geen
internet. Het had immers geen zin om internet te betalen en te installeren
als ik de dag erna misschien op een andere kamer ging liggen met iemand die Engels kan
spreken. Of nog beter een kamer alleen, maar daar hoop ik al niemeer op. Ik nam mijn buddy
mee naar boven om de situatie uit te leggen. Want ik vind ze echt wel
vriendelijk (en zij mij blijkbaar ook wist hij te zeggen) maar we kunnen gewoon echt niet communiceren en
daardoor loopt het moeilijk.
Hopelijk klopt het wat ze zeggen: alle begin is moeilijk.
Dus ik geef mezelf nog eventjes tijd en dan zien we wel J
Dus ik geef mezelf nog eventjes tijd en dan zien we wel J
Daarna mocht ik even haar internet gebruiken zodat ik eens
kon skypen met Jelle. En dat deed wel deugd J Kmis mijn liefje zo hard, zeker op zo’n
moeilijke momenten. Het weer was redelijk dus om mijn gedachten te verzetten ging ik wandelen.
Morgen het vervolg van alles… dan komt mijn buddy terug langs en komt het hopelijk
in orde.
En aangezien dit op mijn word-documentje een einde is, is dit ook voor dit bericht weer het einde ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten