Rila klooster / Рилски манастир

Goeieavond!

Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik liever een half uur te vroeg ben dan 5 minuten te laat. Helaas gooide het openbaar vervoer grondig roet in het eten.

De bus die normaal iedere 15 minuten moest komen (of zelfs vaker, het was nog niet na 18u30) liet ons 25 minuten wachten waardoor we daarna in plaats van een andere bus/tram een taxi namen om toch nog op tijd ter plekke te geraken. (lees als: dik te laat maar nog op tijd voor de bus vertrok)

Doordat wij de laatsten waren moesten we de twee overige plaatsen opvullen. Ik zat echt op de slechtste plek die je je maar kan inbeelden. Die twee uur durende rit was echt de hel. Maar soit, in het terugkeren had ik een betere plek en het was echt een mooie dag, dus we nemen het er maar bij. ;-)


Onze eerste stop was het klooster zelf. Daar kregen we een rondleiding in het Engels in full speed tempo. Blijkbaar was ze gebonden aan tijd en moest het rap vooruit gaan. Ook foto's waren verboden in het museum. De buitenkant ziet er dan weer zo uit:

Al die deurtjes zijn kamers van de monniken of de gelovigen daar. Niet toegankelijk voor ons dus.
Met de gids mochten we toch binnenkijken in zo'n kamer maarja, tis daar ijskoud, enkel een houten ding als bed, iets om een gelovig boek op te zetten en een kachel om het wat op te warmen. That's it.

Uiteraard kunnen ook alle iconen en religieuze schilderijen niet ontbreken:

De tweede stop was een kraampje waar ze een typisch Bulgaarse lekkernij verkochten. Helaas vind ik nergens de naam terug. Het was iets dat leek op metitza ofzo. Anyways, ik vond het lekker maar het deed mij vooral aan oliebollen denken.

Goed, volgende stop: nog iets waar ik de naam niet van weet.
Na een beklimming bereik je een of ander kerkje, vlak naast dat kerkje is een grot. Men gelooft dat als je in de grot gaat en je door het gat kan kruipen dat dan al je zonden vergeven zijn. Goed, dat wilden we wel eens proberen. We begonnen dus aan de beklimming.

Het is misschien niet altijd duidelijk op de foto's, maar het was best een lastige beklimming. Fysiek, maar ook het grote slipgevaar maakte het er niet makkelijker op.
Uiteindelijk bereikten we het kerkje:

Rechts van die regenpijp is de ingang naar de grot. Ofja, grotje, na 1 draai en maximum twee meter stappen bereikten we al de ladder. Die hielp ons het eerst stukje omhoog tot aan "HET GAT". En ja hoor, ik paste erin :-D
Al mijn zonden zijn nu vergeven :p
Best grappig, drie jongens waren al boven en hadden er niet beter op gevonden dan een welkomstcomité te maken. In plaats van te helpen stonden ze allemaal klaar met hun camera. Dit is hun foto:

Goed, onze zonden waren vergeven, dus waren we klaar om naar de wensmuur te gaan. Zo noem ik het toch. Daar zegt de legende dat je een wens op een briefje moet schrijven en in de muur steken. Aangezien ik zoveel mogelijk van de Bulgaarse cultuur wil proeven, probeerde ik ook dit uit. Hopelijk komt mijn wens uit.

Net wanneer we dachten dat alles achter de rug was en we eindelijk iets konden gaan eten beseften we: onee, we moeten nog die hele beklimming naar beneden. Het enige advies die we kregen: just stay alive!

Maar goed, na heel wat "ooh's", "aah's", "are you okay?'s" en slippertjes geraakte iedereen veilig beneden.
We aten onze buikjes rond om vervolgens terug 2u30 op de bus te zitten.

Het was een zeer leuke en vermoeiende dag.
Morgen terug les. Misschien zelfs test, geen idee, ze doen er nogal geheimzinnig over of het nu toch een grapje was, of toch menens. Hoe dan ook. Ik ga snel iets eten en dan misschien toch nog eventjes de grammatica bekijken.

Tot hoors!